"Herbata" - W. W. Pochlebkina

Kolejną z pozycji o herbacie, na polskim rynku jest książka pt. Herbata rosyjskiego, a nawet radzieckiego historyka, kuchmistrza, skandynawisty, eksperta w dziedzinie stosunków międzynarodowych a także heraldyki - Wiliama Wasiljewicza Pochlebkina (1923-2000).
(źródło: https://ru.wikipedia.org/)

Książka, na szczęście, dalej jest do kupienia - jednak trzeba szukać jej w antykwariatach, czy na aukcjach internetowych, ponieważ została wydana w Polsce jeden raz - w 1974 roku. Pomimo, iż książka ma ponad 40 lat, nadal jest bardzo aktualna, pouczająca, a przede wszystkim wciągająca. Znajdziemy w niej wiele interesujących informacji czy nawet przepisów.

Na pierwszych kartach, znajdziemy genialny cytat, który na wstępie może być odebrany przez czytelnika, jako sygnał, że tak na prawdę o herbacie wie niewiele, jednak po lekturze książki W.W. Pochlebkina, ta wiedza poszerzy się nie tylko do niezbędnego minimum.

"Herbatę piją wszyscy, ale tylko nieliczni pić ją potrafią"

Książka składa się z następujących rozdziałów:

• Znana nieznajoma;
• Dlaczego mówimy "herbata";
• Herbata jako roślina;
• Sucha herbata (gdzie znajdziemy informacje o rodzajach, odmianach, gatunkach);
• Skład chemiczny i właściwości herbaty;
• Herbata jako napój;
• Narodowe napoje herbaciane; 
• Z czym i jak pić herbatę;
• Wykorzystanie herbaty nie jako napoju. 

Wśród ciekawszych rzeczy, zamieszczonych w książce, możemy znaleźć informacje np. o dodatkach do herbaty, wykorzystywanych przez różne narody, gdzie oprócz klasycznych: mleka, cukru, syropu czy nawet różnego rodzaju przypraw, znajdziemy: sól, mąkę, kaszę, ryż, pieprz, czy masło jaka.

Przeczytać możemy kilka przepisów, gdzie herbatę wykorzystać możemy jako przyprawę, np. na rybę morską czy smażone mięso.

W książce znalazłem również wiele informacji, które wywarły na mnie różne emocje:

• rzecz, która wywoływała mój ironiczny uśmiech: wzmianki wychwalające Związek Radziecki, typu "W herbacie gruzińskiej wykryto (...) związki mające znaczenie w odżywianiu tkanki nerwowej" lub "dzięki pracy radzieckich naukowców" itp. Według mnie trzeba brać je z przymrużeniem oka, jednak udowadniają, a przede wszystkim dokumentują, jaki wpływ na jednostkę miał wtedy system. 
• rzecz, która bardzo mnie denerwowała: określanie herbaty oolong, jako herbaty czerwonej... jednak bardziej, denerwuje mnie fakt, że czasem dzisiaj (po 40 latach) dalej spotkać można takie sformułowanie. 
• rzecz, która mnie zaskoczyła: pomimo, że zioło yerba mate znane jest od dawna, to całkiem popularne (według mnie) stało się stosunkowo niedawno. Jednak w tej książce, Pochlebkin już o nim wspomina, np. przy określeniu ilości kofeiny. 
• rzecz, którą przede wszystkim zmieniłbym podczas ewentualnego wznowienia książki: określenie znanego nam dzisiaj gaiwana jako "haiwan" - drogą mojej dedukcji, myślę, że autor określił to naczynie w prawidłowy sposób: гайвань jednak zdarzają się słowa, w których literę "г" czasem wymawiamy jako "h" (jak w języku ukraińskim), więc z pewnością tłumacz wykorzystał tę metodę transkrypcji z języka rosyjskiego. 

W książce, pojawiają się również ciekawe określenia herbaty. Niektóre z nich zapisałem sobie, gdyż uważam je za idealne, a za razem wartościowe:

• "skarbnica pożytecznych dla człowieka związków";
• "liść herbaty [to] osobliwy magazyn chemiczny";
• "liść herbaty [to] całe chemiczne laboratorium";
• "w herbacie znajduje się prawie cały "alfabet" witamin".

Podsumowując, chciałem kolejny raz podkreślić, że pomimo swojego wieku, książka jest nadal aktualna. Zawarte są w niej informacje na tyle uniwersalne, że prawdopodobnie się nie zmienią. Pomimo kilku w/w minusów, lekturę uważam za interesującą, i niezbędną dla każdej osoby, która interesuje się, czy fascynuje tematem herbacianym. 

Moja ogólna ocena: 7,5/10.