Che Xanh 2016

Zbiory z 2016 roku rozpoczynam herbatami nie z Indii, nie z Chin ani nie z Japonii... tym razem wybór (w sumie zupełnie przypadkowo) padł na Wietnam. Przy ostatnich zakupach w Czajowni kupiłem wietnamską Che Xahn w wersji bardzo świeżej, bo tegorocznej. Jak podają na stronie swojego sklepu, Che Xanh oznacza tyle co zielona herbata i jest przeznaczona do codziennego popijania. Jednak co jest najważniejsze, to fakt, że jest ona tradycyjnym napojem w Wietnamie. Produkowana w popularnej dzielnicy Thai Nguyen. Jak pisze Robert Tomczyk w swojej książce Zapiski o herbacie, herbaty stamtąd mają kwiatowy aromat i mocny smak. W 1994 roku Che Xanh otrzymała tytuł herbaty roku, nadanej dzięki konkursowi Towarzystwa Miłośników Herbaty.
(źródło: czajownia.pl)

Zaglądając do torebki, zwracam szczególną uwagę nie na wygląd liści, a na silny, uderzający w nozdrza świeży zapach. Wydaje się być silnie roślinny, jednak nie można tej roślinności porównać z tą, którą znamy z herbat, pochodzących z innych miejsc. Zastanawiając się dłużej, myślę, że w minimalnym stopniu może mi ona przypominać Liu Pan Shui, jednak parzyłem ją dość dawno temu, a moja pamięć jest zawodna...

Dopiero po przesypaniu liści na spodeczek mogę się na nich skupić bardziej. Mają one kolor różnych odcieni ciemnej zieleni. Są dość silnie poskręcane. Po przełożeniu ich do ogrzanego naczynia, aromat, który buchnął z niego, odznaczał się roślinnymi akcentami, splecionymi z lekkim podpiekaniem a nawet słonością?

Zaparzę ją w moim dość dużym shiboridashi, o pojemności do 200 mililitrów. Użyję około 4 gramów herbaty a także wody o temperaturze około 75 stopni. Pierwsze parzenie będzie trwało około 1 minuty. Po przelaniu herbaty do szklanego cha chaia, ukazał mi się klarowny napar koloru zielonożółtego. W sumie nie zmieniało się to podczas kolejnych trzech parzeń. Odnośnie do aromatu, to był on silnie roślinny, tak samo jak smak. Herbata dała się poznać jako delikatna (myślę, że warto przetrzymać ją troszkę dłużej).

Drugie parzenie

Kolejne dwa parzenia trwały 2:00 i 3:30 min. Były one do siebie podobne, jednak trzecie uważam za delikatniejszą wersję drugiego. Wyczułem znowu roślinne akcenty, jednak tym razem wydawały mi się one bardziej "surowe".

Najciekawsze jest jednak wrażenie lekkiej goryczki, pojawiającej się przy każdym parzeniu. Złudzenie to ma miejsce wyłącznie przy pierwszym kontakcie naparu z językiem. Co jest jednak interesujące, przy takim parzeniu, goryczka znika w mgnieniu oka i nie jest już potem wyczuwalna. Myślę, że jest to spowodowane tym, że herbatę potraktowałem dość łagodnie. Koniecznie muszę z nią poeksperymentować...

Che Xanh była pierwszą wietnamską herbatą, z którą miałe przyjemność się zapoznać (a przynajmniej tak mi się wydaje). Jako napój do codziennego picia zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Spodziewałem się czegoś bardziej zwykłego, odznaczającego się większą goryczką (jednak wtedy Che Xanh mogła okazać się herbatą mniej przyjazną). W kolejce czeka jeszcze jedna herbata z Wietnamu, której jeszcze nie parzyłem, ale po dzisiejszej degustacji wiem, że i ta zawieść po prostu nie może.