Herbata z Gruzji: 2015 Summer Ramiz Black Tea

Chcąc dzisiaj dowiedzieć się czegoś więcej na temat jakże popularnej kiedyś (np. w czasach PRL-u) herbaty gruzińskiej, musimy wrócić się do czasów historii herbaty w Rosji, ponieważ przez wiele lat Gruzja była z nią bezpośrednio związana (chociaż nie możemy zapomnieć o tym, że ten teren ma bardzo bogatą historię). Znany był już starożytnym Grekom w II tysiącleciu przed naszą erą (ówczesne nazwy: Kolchida oraz Iberia). Następnie został podbity przez Rzymian i włączony do Imperium Rzymskiego. Już w IV wieku naszej ery Gruzja stała się drugim (zaraz po Armenii) krajem, który przyjął Chrzest. Na uwagę zasługuje okres, w którym była niezależna, pomimo najazdów Persów, Arabów, Mongołów czy Turków, a w wiekach XI-XIII osiągnęła szczyt swojej potęgi. Następne lata nie były już takie kolorowe: została podbita przez Persję oraz Imperium Osmańskie, a dopiero w połowie XVIII wieku wyzwoliła się spod władzy muzułmanów. W 1783 roku przyjęła protektorat Imperium Rosyjskiego, które nie pomogło Gruzji w walce z Persami, za to tereny tzw. Gruzji Wschodniej włączyło do swojego Imperium. Dopiero pod koniec XIX wieku rozwinął się tam ruch rewolucyjny. W 1917 roku Gruzja wraz z innymi krajami, wchodzącymi w skład dawnego Imperium Rosyjskiego, ogłosiła swoją niepodległość, w wyniku czego 26.05.1918 roku powstało państwo Demokratycznej Republiki Gruzji. Radość nie trwała długo, ponieważ bolszewicy podbili ją w 1921 roku. Następnie została utworzona przez Leninistów - Gruzińska Socjalistyczna Republika Radziecka. Dopiero po rozpadzie Związku Sowieckiego, podczas referendum w 1991 roku, znacząca większość Gruzinów opowiedziała się po stronie niepodległości ich kraju, która została ogłoszona już 9 kwietnia tego samego roku. To byłoby na tyle w ramach wstępu, ale nie będę już zanudzać - przecież to blog o herbacie, a nie o historii...

W związku z pierwszym zdaniem, we wspaniałym dziele W. W. Pochlebkina pt. Herbata, znajdziemy informację, że próby uprawy herbaty w Rosji (de facto w Gruzji - na terenach wybrzeża Morza Czarnego) rozpoczęto w 1833 roku. W połowie XIX wieku funkcjonowały w rejonach Czakwy oraz Ozurgetu niewielkie plantacje herbaciane, pomimo że początkowo zajmowali się tym wyłącznie nieliczni i bogaci entuzjaści. Próby uprawy herbaty nie ograniczyły się wyłącznie do Gruzji. Starając się ulepszać cały system, próby podjęto także w Azerbejdżanie, Kazachstanie, Kirgizji czy Uzbekistanie. Pomimo wszelkich starań, to właśnie na terytorium Gruzji, Azerbejdżanu czy Kraju Krasnodarskiego zaczęto poszerzać miejsca przeznaczone pod uprawę krzewu herbacianego...

Herbata, którą chciałbym dzisiaj Wam opisać, to produkt robiony ręcznie przez sześćdziesięcioletniego Pana Ramiza. W wiosce Chakvi, znajdującej się w regionie Adżaria usytuowane są ogrody, z których Pan Ramiz pozyskuje liście herbaciane. Jak wskazuje sama nazwa, herbata ta pochodzi z letnich zbiorów, a dokładniej z sierpnia 2015 roku. Kupiłem ją u Pana Wojciecha w sklepie TheTea wraz z kilkoma innymi, bardzo ciekawymi herbatami, którym z pewnością także poświęcę w odpowiednim czasie oddzielny wpis.

Po otwarciu torebki, unosi się z niej zdecydowany, winny akcent, spleciony z owocami, które w znaczący sposób dojrzały już w gorących promieniach letniego Słońca. Oprócz tego, drzewa, na których znajdują się wspomniane owoce otacza łąka przepełniona różnorodnymi ziołami, które również dodają swój subtelny akcent tej herbacie. Daje to możliwość przeniesienia się duchem do wakacji, na które większość czeka z niecierpliwością. Jest to o tyle magiczna chwila, ponieważ aktualnie mamy zimę, która jeszcze nie raz może zrobić nam psikusa...

Długo nie musiałem zastanawiać się, w czym ją zaparzyć... Na ratunek szybko przyszła mi myśl: ręcznie robiona herbata powinna świetnie smakować z ręcznie robionej ceramiki... i właśnie po taką sięgnąłem.

Czajnik ma pojemność 150 mililitrów, dlatego użyłem około 3 gramów herbaty, które zawsze zalewałem wrzątkiem. Susz okazał się bardzo wydajny - wystarczył na pięć zalań. Zacząłem od 2 minut, za każdym razem stopniowo zwiększając czas parzenia, aż doszedłem do 7 minut.

Po umieszczeniu liści w ogrzanym czajniczku buchnął z niego silny zapach słodkich owoców. Jednak zapach pierwszego naparu był miłym wspomnieniem niedawnej degustacji rosyjskiej herbatki Iwan Czaj. Wspominałem tam o czymś, czego nie spotkałem nigdzie indziej. I właśnie tutaj, przy naparze z pierwszego parzenia pojawił się ten akcent. Fakt - odrobinę słabszy niż w przypadku tamtej pozycji, jednak to było zdecydowanie to. Przy kolejnych uleciał już w eter. Jeżeli chodzi o smak, to muszę przyznać że był miłym zaskoczeniem, ponieważ nie można się w nim doszukiwać tego, co charakteryzuje herbaty z Chin, Indii czy Afryki...

Napar z drugiego parzenia. 

Smak naparów można podzielić na 3 grupy:

• I. gdzie razem ze słodyczą splatał się wspomniany Iwanowy charakter; 
• II. tutaj napar nabrał odmiennego charakteru: zniknęła słodycz i owoce, w miejsce których pojawił się bardziej wytrawny charakter; 
• III. ostatnia grupa, gdzie wszystkie napary były już zbliżone smakiem i aromatem: można by powiedzieć, że miały one coś wspólnego z pierwszą grupą, jednak nie było tutaj takiej słodyczy oraz tego akcentu wspomnianej rosyjskiej herbatki. 

Obiecałem sobie jeszcze wzniesienie toastu... Jednak gruzińskie toasty to często rozbudowane wypowiedzi, które niosą jakieś przesłanie... Pomimo, że prozaik czy poeta ze mnie żaden, chciałem spróbować napisać coś z głębi serca i podzielić się tym, co wyszło (lub nie wyszło)...:

Herbata łączy wokół siebie ludzi. Najciekawsza jednak jest jej moc, którą okazuje również na odległość… W połączeniu z blogami, forami internetowymi oraz portalami społecznościowymi pomaga w skupieniu wokół siebie jeszcze większej liczby osób. Picie herbaty samotnie jest czasem dobrym rozwiązaniem: kiedy chcemy skupić się na szczegółowym opisaniu aromatu oraz smaku. Jednak czy można tak zawsze? Czy będzie nam to sprawiało radość? Z pewnością każdy może odpowiedzieć sobie na to pytanie, a odpowiedzi będą raczej podobne… Prawda? Przecież samotność przy herbacie nie idzie w parze z jej największą mocą, o której wspomniałem już na początku… W takim razie wznieśmy toast za herbacianych Przyjaciół! Wasze Zdrowie! 

Na koniec chciałem tylko dodać, że jeżeli będę mieć taką możliwość, z przyjemnością kupię herbatę Pana Ramiza z tegorocznych zbiorów, ponieważ uwielbiam ją za ten wspaniały, wielowymiarowy charakter.

O herbatach Pana Ramiza pisali na swoich blogach także: Jola (Herbaciany notes) oraz Łukasz (Dado - moja droga herbaty), gdzie serdecznie zapraszam!

Źródła:
pl.wikipedia.org/wiki/Gruzja
thetea.pl/produkt/2015-summer-ramiz-black-tea
W.W. Pochlebkin: Herbata. Warszawa: "Wydawnictwo Naukowo-Techniczne" 1974r.